สะบัด ๆ คือ

• ว. อาการที่พูดห้วน ๆ ไม่มีหางเสียง แสดงความไม่พอใจ เช่น แม่ค้าไม่พอใจที่ลูกค้าต่อราคามากไป จึงพูดสะบัด ๆ.

• สะ     ๑ ว. สวย. ๒ ก. ใส่หรือสุมเพื่อกันไว้ เช่น เอาหนามสะ.
• สะบัด     ก. เคลื่อนไหวหรือทำให้เคลื่อนไหวไปมาอย่างเร็วและแรง เพื่อให้สิ่งที่ติดอยู่หลุดไป เช่น หมาสะบัดขนเพื่อให้น้ำที่ติดอยู่หลุดกระเซ็นไป
• บัด     น. เวลา, เมื่อ, ครั้ง, คราว; ทันใด.
• สะดุด ๆ    ว. ไม่ราบเรียบ (ใช้แก่ภาษาหนังสือทั้งร้อยแก้วและร้อยกรอง) เช่น เรียงความสำนวนนี้อ่านสะดุด ๆ, ตะกุกตะกัก เช่น เด็กคนนี้ยังอ่านหนังสือสะดุดมาก, ไม่สม่ำเสมอ เช่น เครื่องจักรเดินสะดุด ๆ.
• การสะบัด    การโยน การเหวี่ยง การโบก การสลัด การกระชาก การกระตุก การผลัก
• สะบู    น. ดอกไม้ (?) เช่น ถนัดดั่งสะบูบังใบ แม่เร้น. (กำสรวล).
• ตัวสั่น ปลิวสะบัด    ตีแตก ทำให้แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สั่นระริก แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
• สะบักสะบอม    ก. บอบช้ำเต็มที เช่น ถูกชกเสียสะบักสะบอม.
• สะบัดสะบิ้ง    ก. แสดงอาการกะบึงกะบอนแสนงอน เช่น เวลางอนก็ทำกิริยาสะบัดสะบิ้ง. น. ชื่อกลบทแบบหนึ่ง.
• สะบะ    น. ตะกร้อ. (ช.).
• สะบัก    pic068.jpg (สะบัก) น. กระดูกส่วนที่เป็นฐานรองรับต้นแขน อยู่ถัดบ่าลงไปข้างหลัง ปลายด้านนอกเป็นที่หัวกระดูกต้นแขนเกาะยึด.
• สะบักจม    ก. อาการที่ปวดเมื่อยบริเวณสะบักเพราะเลือดเดินไม่สะดวก.
• สะบัดก้น    ก. อาการที่ลุกผละไปทันทีด้วยความไม่พอใจเป็นต้น เช่น กินแล้วก็สะบัดก้นไป พูดยังไม่ทันรู้เรื่องก็โกรธสะบัดก้นไปแล้ว.
• สะบัดขึ้น    ดึงขึ้น กระตุกขึ้น
• สะบัดช่อ    (ปาก) ว. อย่างที่สุด เช่น สวยสะบัดช่อ.